พระหูยาน กรุวัดพระศรีรัตนมหาธาตุ พบขึ้นกรุครั้งแรกเมื่อประมาณปี 2450 ณ พระปรางค์องค์ใหญ่บริเวณเดียวกับพระร่วงยืนหลังลายผ้า นิยมเรียกพระที่ขึ้นกรุครั้งนี้ว่า พระกรุเก่า และค้นพบอีกครั้งเมื่อ 2508 บริเวณเจดีย์รายหน้าพระปรางค์ พระที่ค้นพบครั้งนี้เรียกว่า พระกรุใหม่ ซึ่งพระทั้งสองกรุที่พบต่างคราวกันนี้ล้วนเป็นพระพิมพ์เดียวกัน ต่างกันเพียงระยะเวลาที่พบขึ้นจากกรุและสภาพผิวเท่านั้น พระที่พบมีด้วยกันหลายพิมพ์ เช่น พิมพ์ใหญ่ พิมพ์กลาง พิมพ์เล็ก พิมพ์บัวสองชั้นรัศมีแฉก พิมพ์จิ๋ว พระหูยาน เป็นเนื้อชินเงิน ผิวพระถ้าเป็นกรุเก่าลักษระวรรณะจะสีดำ เนื่องจากสัมผัสอากาศและเกิดสนิมจากการสัมผัสใช้งาน ส่วนถ้าเป็นกรุใหม่ พื้นผิวจะปรากฏพรายปรอท ฉาบบนพื้นผิวทั่วๆไป พระหูยานทุกๆพิมพ์ ด้านหลังจะมีหลายลักษณะไม่ว่าจะหลังตัน หลังปุ๋ม หลังแอ่งแบน แต่โดยส่วนมากมักจะปรากฏเป็นลายผ้าลักษณะหยาบๆแทบทุกองค์ องค์ในรูป เป็น พระกรุใหม่ พิมพ์กลางอกกากะบาด ซึ่งเป็ยพิมพ์นิยมสุดในกลุ่มพิมพ์กลางและรองจากพิมพ์ใหญ่ เอกลักษณ์ของเฉพาะพิมพ์นี้คือ บริเวณพระอุระ(อก) ขวา มีเส้นแตกพาดผ่านจีวรเป็นลักษณะเส้นกากะบาด จึงเอาลักษณะเช่นนี้มาตั้งเป็นชื่อพิมพ์

ยังไม่ส่ง ข้อมูลยืนยันตัวตน